1 . اين که بنده در آنچه خدا بر او منّت گذاشته و بخشيده است براى خود مالکيّت نبيند، بدان جهت که بندگان را ملکى نيست، مال را مال خدا مى دانند، و آن را در جايى که خدا فرموده است قرار مى دهند.
2 . اين که بنده خدا براى خودش مصلحت انديشى و تدبير نکند.
3 . اين که تمام مشغولياتش منحصر شود به آنچه که خداوند او را بدان امر نموده، يا از آن نهى فرموده است. بنابراين، اگر بنده خدا براى خودش ملکيتى را در آنچه که خدا به او سپرده است نبيند، انفاق نمودن بر او آسان مى شود. و چون بنده خدا تدبير امور خود را به مدبرش بسپارد، مصائب و مشکلات دنيا بر وى آسان مى گردد. و زمانى که به آنچه خداوند به وى امر کرده و نهى نموده است اشتغال ورزد، ديگر فراغتى نمى يابد تا مجال و فرصت خودنمايى و فخر نمودن بر مردم پيدا نمايد.
درباره این سایت