اضافه شدن «قتيل (کشته)» به العبره (اشک)» ،

اضافه­ ي سبب به مسبب است. بنابراين، جمله­ ي «من کشته­ ي اشکم»

بدين معناست که کشته شدن من، سبب جاري شدن اشک است. اين جمله در احاديث نيز چنين تفسير شده است:الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (عليه­السلام) : أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَةِ لَا يَذْکُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَرَ.[1]من کشته­ ي اشکم. مؤمني از من ياد نمي­ کند، جز اين­که مي­ گريد.

در واقع «أنا قتيل العبره» به يک پديده­ ي مهم و تنبّه آفرين اجتماعي و تاريخي اشاره دارد که کشته شدن هيچ کس در طول تاريخ، به اندازه­ ي کشته شدن سيد الشهدا، غم انگيز و گريه آور نبوده و نيست. … درباره­ ي هيچ کس جز امام حسين (عليه­السلام) گزارش نشده است که همه­ ي پيامبران از آدم ابوالبشر تا خاتم الأنبياء (صلي­الله­ عليه­ وآله) و خاندان پيامبر و جمعي از اصحاب پيامبر خدا قبل از تولدش، بر او گريسته باشند و نيز فرشتگان، پريان، حيوانات و زمين و آسمان بر او گريه کرده باشند و حتّي دشمن هم بر او گريسته باشد. در طول تاريخ کسي را سراغ نداريم که مردمي بيش از يک­هزار و سيصد سال، بر او بگريند و از اين گريه لذت هم ببرند.

آري! سيد الشهدا «کشته­ ي اشک» است؛ اشکي که تو را همراه حسين عليه السلام مي کند و تو را از هوس عبور مي دهد و به عشق مي رساند تا تو در  آئينه ي عشق بتواني خدا را ببيني .